Αν κάποιος θέλει να καταλάβει πώς πάει η οικονομία της Αττικής, δηλαδή της χώρας, δεν χρειάζεται να κοιτάξει δείκτες, αναλύσεις ή προβλέψεις. Αρκεί να σταθεί πέντε λεπτά στον Κηφισό ή την Κηφισίας. Εκεί φαίνεται όλο το πρόβλημα. Οι κεντρικοί δρόμοι της μεγαλύτερης μητροπολιτικής περιοχής της χώρας κινούνται πιο αργά από ποτέ.
Και αυτό έχει κόστος. Όχι απλώς νεύρων. Κόστος πραγματικό, οικονομικό. Μια απώλεια παραγωγής, μια χαμένη παραγωγικότητα.
Έχει εκτιμηθεί ότι ο μέσος εργαζόμενος στην Αττική χάνει 1,5 με 2 ώρες την ημέρα σε μετακινήσεις. Σε έναν χρόνο, σημαίνει περίπου 150–200 ώρες, που δεν δουλεύει, 150 ώρες που δεν ξεκουράζεται, 150 ώρες που δεν βλέπει την οικογένειά του. Και επιπλέον πληρώνει πανάκριβα αυτή την ακινησία.
Αν το πολλαπλασιάσουμε με τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που κινούνται καθημερινά η απώλεια είναι σε κλίμακα δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως.
Κι όμως, το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι «κανονικό». Είναι ένας κρυφός φόρος που πληρώνεται για όποιον θέλει να ζήσει στην καθημερινότητα της Αττικής.
Προφανώς δεν είμαστε η πρώτη πόλη στον κόσμο που μεγάλωσε χωρίς σχέδιο. Ούτε η πρώτη που αντιμετωπίζει τέτοιου είδους προβλήματα. Αλλά τουλάχιστον αυτές κάτι έκαναν. Το Λονδίνο ενεργοποίησε διόδια συμφόρησης. Το Παρίσι αφαίρεσε δρόμους από τα αυτοκίνητα και τους έδωσε σε ποδήλατα και πεζούς αφού εξασφάλισε πρώτα καλή συγκοινωνία. Η Μαδρίτη, επένδυσε στο μετρό, το Άμστερνταμ, απέκλεισε σχεδόν πλήρως το αυτοκίνητο.
Δεν ξέρω αν αυτές είναι οι κατάλληλες λύσεις και για την Αττική, αλλά δεν είναι δυνατόν το ίδιο ακίνητες με τα αυτοκίνητα είναι και οι πολιτικές γύρω από το θέμα.
Δεν υπάρχει μακροχρόνιος σχεδιασμός, αλλά βλέπουμε ότι δεν σκέφτεται κανείς ούτε άμεσες λύσεις. Έστω προσωρινές. Ένα απαγορευτικό (δοκιμαστικά αρχικά) για παράδειγμα στην κίνηση φορτηγών σε μεγάλους δρόμους για κάποιες ώρες το πρωί ή το απόγευμα. Αυστηρή παρουσία της τροχαίας σαν αυτή που ήδη εφαρμόζεται με αφορμή την κατασκευή του fly over στην Θεσσαλονίκη και έχει σταματήσει το παράνομο παρκάρισμα σε κεντρικούς άξονες δίνοντας ανάσα στην πόλη. Λεωφορειολωρίδες λειτουργικές και με αστυνόμευση ώστε μην καμαρώνουμε μόνο για τα καινούργια λεωφορεία αλλά να εξυπηρετούν κιόλας.
Γενικώς μας λείπει το σχέδιο, που θα λαμβάνει υπόψη πού ζουν, εργάζονται και μετακινούνται τα 5 εκατομμύρια κάτοικοι της Αττικής. Φτιάχνουμε και επεκτείνουμε το μετρό, με την διαδικασία του αραμπά και όχι με την διαδικασία του κατεπείγοντος. Δημιουργούμε επιχειρηματικούς πόλους (Μαρούσι, Ελληνικό) χωρίς σχέδιο μετακινήσεων. Επιτρέπουμε την δημιουργία νεών εγκαταστάσεων logistics στον άξονα του Κηφισού, εντείνοντας το πρόβλημα. Γενικώς έχουμε εγκλωβιστεί σε μια γενικευμένη ακινησία και αυτό κοστίζει...
