Αν κοιτάξει κανείς τους αριθμούς, η ελληνική οικονομία στο δεύτερο μισό της χρονιάς εμφανίζει μια εικόνα αξιοπρόσεκτης αντοχής με ρυθμό ανάπτυξης πάνω από 2% και αντίστοιχες θετικές προοπτικές και για το πρώτο μισό του 2026. Αυτό οφείλεται κυρίως στη μεταποίηση, την αγορά εργασίας και τον τουρισμό. Δηλαδή στη παραγωγή, την απασχόληση και τις εξαγωγές, έστω και υπηρεσιών, δείχνουμε να πηγαίνουμε εξαιρετικά καλά και αυτό δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε ήταν συχνό φαινόμενο στην σύγχρονη ελληνική οικονομική ιστορία.
Από την άλλη έχουμε μια εικόνα εξόχως προβληματική. Η πτώση στο λιανεμπόριο και στην καταναλωτική εμπιστοσύνη εκπέμπουν μια εικόνα πίεσης της καθημερινότητας των νοικοκυριών. Και αυτή είναι ίσως η πιο επικίνδυνη αντίθεση για μια χώρα που προσπαθεί να μείνει στο μονοπάτι της σταθερότητας.
Είναι εντυπωσιακό ότι ο δείκτης οικονομικού κλίματος Δεκεμβρίου, ανέβηκε στις 108,4 μονάδες, πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και πολύ πάνω από τον ιστορικό πήχη των 100 μονάδων. Όμως την ίδια ώρα ο δείκτης καταναλωτικής εμπιστοσύνης πέφτει στις 47,3 μονάδες. Πολύ κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και μάλιστα παραμένει σε πτωτική τροχιά εδώ και πολλούς μήνες. Ο πληθωρισμός που έδειχνε να επιβραδύνει σημαντικά τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, ανέκαμψε εντυπωσιακά τον Νοέμβριο (από το 1,6% στο 2,9%) επιτείνοντας την γενικευμένη αίσθηση ότι οι τιμές παραμένουν υψηλότερες συγκριτικά με τα εισοδήματα, διατηρώντας την πίεση στην κατανάλωση.
Εκεί που γίνεται έντονη η δυσαρμονία, είναι στο λιανεμπόριο. Οι πωλήσεις σε όγκους βρίσκονται κάτω από τα επίπεδα του 2021, ενώ σε τιμές και σε τζίρο, βρίσκονται 21,7% υψηλότερα. Την ίδια στιγμή η μεταποίηση συνεχίζει την ανοδική της πορεία με 11 διαδοχικά τρίμηνα βελτίωσης, ενώ ο τουρισμός αυξάνει τις εισπράξεις του κατά 7,7%. Πρόκειται για δύο τομείς που κρατούν την οικονομία σε στέρεο έδαφος και αποδίδουν υπέρμετρα περισσότερα από το μερίδιό τους. Είναι ωστόσο σαφές ότι ο πλούτος που δημιουργούν δεν κατανέμεται όπως θα αναμένονταν μέσα στην κοινωνία.
Κατόπιν όλων αυτών, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν η οικονομία «πάει καλά». Είναι σαφές ότι αυτό συμβαίνει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση θα μπορεί να συνεχίζει να μιλά για τους ρυθμούς μεγέθυνσης και τις διεθνείς προβλέψεις. Το δικαιούται. Η οικονομία δεν είναι σε ύφεση, ούτε σε κρίση. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πολίτης θα συνεχίσει να διαπιστώνει μια σημαντική αναντιστοιχία των βελτιωμένων σε ονομαστικά επίπεδα εισοδημάτων του, σε σχέση με τις κόστος ζωής του. Και όσο συμβαίνει αυτό, τόσο θα επιτείνεται η αίσθηση ότι η τρέχουσα πορεία της οικονομίας έχει κερδισμένους και χαμένους..
