Η Κύπρος κατάφερε να επιβεβαιώσει με τον πιο ακριβό τρόπο τι σημαίνει ενεργειακή αδράνεια. Σε διάστημα μόλις επτά ετών, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε η Καθημερινή Κύπρου η χώρα κατέβαλε 1,238 δισ. ευρώ για δικαιώματα εκπομπών ρύπων. Όχι για ανάπτυξη υποδομών, ούτε για πράσινες επενδύσεις. Μόνο και μόνο για να καίει μαζούτ και πετρέλαιο, για να κινείται ένα ενεργειακό μοντέλο ξεπερασμένο από τον περασμένο αιώνα.
Είναι αυτό το μοντέλο που «εξυμνούν» ακόμα πολλοί στην χώρα μας, όσοι αναπολούν τον λιγνίτη, όσοι ακόμα και μέσα στο Σαββατοκύριακο πρότειναν με χαρακτηριστική ευκολία την κρατικοποίηση της ΔΕΗ, θυμίζοντας γιατί ακόμα και στην εποχή των τσιμπημένων τιμολογίων ρεύματος, από τι γλυτώσαμε. Τις ελλείψεις ενέργειας που θα είχαμε, το ακριβό κόστος που θα έπρεπε να την πληρώσουμε.
Η ιδιαιτερότητα του κόστους των ρύπων είναι ότι πρόκειται για χρήματα που φεύγουν από την οικονομία χωρίς καμία προοπτική επιστροφής. Δεν είναι μια επένδυση, ούτε ένα χρέος με πιθανότητα αναδιάρθρωσης. Είναι ένα «μνημόνιο χωρίς δανειστές», όπου η Κύπρος πληρώνει συνεχώς για να διατηρήσει ένα ενεργειακό καθεστώς ξεπερασμένο επιβαρύνοντας την οικονομίας της, ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ελλάδα, έχουν κάνει τα πρώτα βήματα στην πράσινη μετάβαση για να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους.
Η ιδιαιτερότητα της Κύπρου, δεν αφορά μόνο την καθυστερημένη ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, αλλά και την μόνιμη άρνηση να προωθήσει λύσεις που θα την βγάλουν από τη ενεργειακή της απομόνωση όπως την ηλεκτρική διασύνδεση με την Ελλάδα, Great Sea Interconnector.
