Πριν από λίγες μέρες ολόκληρο Reuters αφιέρωνε επιτόπιο ρεπορτάζ στην ελληνική γεωργία. Ούτε λέξη δεν έγραφε για τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Με άλλα θέματα καταπιάνονταν.
Το κόστος ψεκασμού των καλλιεργειών με φυτοφάρμακα γίνεται ολοένα πιο ακριβό, έγραφε, με αποτέλεσμα οι αγρότες να έχουν στραφεί σε μια φθηνότερη εναλλακτική λύση, σε ανώνυμα πλαστικά μπουκάλια που διακινούνται λαθραία από ξηρά και από θάλασσα.
Σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας τα παράνομα – και πιθανότατα απαγορευμένα και επικίνδυνα - φυτοφάρμακα που διακινούνται φτάνουν, σύμφωνα με τον Σύνδεσμο Προστασίας Φυτοφαρμάκων (ΕΣΥΦ) και το 25% των διακινούμενων ποσοτήτων.
Πάνω από δώδεκα απαγορευμένα φυτοφάρμακα, ορισμένα από το 2009, εντοπίστηκαν στην Ελλάδα το 2024, σύμφωνε με το ρεπορτάζ του Reuters.
Και βγάζουν λεφτά, οι επιτήδειοι, και νομίζουν ότι κερδίζουν, οι αφελείς παραγωγοί, και δηλητηριάζουν και τους εαυτούς τους και όλους εμάς τους καταναλωτές. Τρία σε ένα. Τέτοια ..επιτυχία ούτε με τον ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είχαμε.
Τι γεωργία θέλουμε
Όλα αυτά αποτελούν μέρος της ίδιας συζήτησης, που ποτέ δεν γίνεται. Τι είδους γεωργία θέλουμε και μπορούμε να έχουμε, με ποια προϊόντα και με ποιο κοστολόγιο θα παράγονται.
Πρώτα από όλα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι εύκολο να είσαι αγρότης. Ακόμα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου η μεγαλύτερη δαπάνη του προϋπολογισμού αφορά τις αγροτικές επιδοτήσεις.
Μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε για τις ευρωπαϊκές αρχές τον Απρίλιο, έδειξε ότι περισσότεροι από τους μισούς αγρότες είναι απαισιόδοξοι για το μέλλον των δραστηριοτήτων τους. Το 40% ανέφερε ότι προβληματίζεται από την αύξηση του κόστους παραγωγής και τις μειωμένες τιμές πώλησης των προϊόντων τους στην αγορά.
Μεγάλο μέρος των ευρωπαίων αγροτών, ανέφεραν ως βασική ανησυχία τα κλιματικά γεγονότα, που κάνουν δύσκολη την παραγωγή. Μια ανάλυση της ΕΕ που δημοσιεύτηκε τον Μάιο έδειξε ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα κοστίζουν στον αγροτικό τομέα περίπου 28 δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο. Οι περισσότερες από αυτές τις απώλειες είναι ανασφάλιστες. Στην Ελλάδα το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής είναι ανασφάλιστο.
Το επενδυτικό περιβάλλον – αν θέλουμε να αποκαλούμε τους αγρότες επιχειρηματίες – για το συγκεκριμένο επάγγελμα είναι οπότε ναρκοθετημένο εκ της συστάσεως του. Στην Ελλάδα έχουμε «σπείρει» δεξιά και αριστερά διάφορες επιπλέον «νάρκες» ανομίας, μετατρέποντας ακόμα και το ευεργέτημα των επιδοτήσεων σε αντικίνητρο ενασχόλησης με την ελληνική γεωργία.
Που βρίσκουν την όρεξη
Δεν ξέρω με τι όρεξη μπορούν και πηγαίνουν στο χωράφι οι Έλληνες αγρότες, όταν ακόμα και μετά την δημοσιοποίηση της δικαστικής έρευνας για τις επιδοτήσεις, ακούν δεξιά και αριστερά, ότι εμπλεκόμενοι στις υποθέσεις άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την γεωργία, συνεχίζουν το «εμπόριο δικαιωμάτων». Επιπλέον ακούν συνεχώς για «πρασίνισμα» της παραγωγής τους - η ΕΕ πριμοδοτεί όσους τηρούν φιλοπεριβαλλοντικούς όρους – αλλά την ίδια στιγμή τα «χαρτιά» (άγνωστο αν είναι πιστοποιητικά) των βιολογικών, που λέγεται ότι κυκλοφορούν στην χώρα, παραπέμπουν σε μια χώρα που έχει κατακλυστεί από βιολογικά προϊόντα. Στην πράξη όμως αυτό δεν συμβαίνει και το ερώτημα είναι ποιος ελέγχει.
Με αυτούς τους άνισους όρους οι Έλληνες αγρότες πρέπει, όταν φτάσουν στον «καθρέφτη» της παραγωγής τους την πώληση των προϊόντων τους, να μπορούν να ..σταθούν. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι τα προϊόντα με τις μικρότερες ή καθόλου επιδοτήσεις, τα φρούτα και τα λαχανικά (περίπου 1,8 δις. ετησίως), στέκονται καλύτερα, αυξάνοντας κάθε χρόνο το μερίδιο τους στις εξαγωγές..
Αναδημοσίευση από την Καθημερινή της Κυριακής 13 Ιουλίου 2025
