Ο Ειδικός Λογαριασμός Υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας, ο γνωστός ΕΛΥΚΩ, υποτίθεται ότι υπάρχει για να εξασφαλίζει πως το κοινωνικό τιμολόγιο θα παραμένει ζωντανό και δίκαιο. Μόνο που το «ζωντανό» σήμερα το κρατούν οι προμηθευτές ενέργειας — και το «δίκαιο» έχει μείνει στο ΦΕΚ.
Το έλλειμμα του ΕΛΥΚΩ αγγίζει πλέον τα 400 εκατομμύρια ευρώ. Οι απομειώσεις στις πληρωμές ξεπερνούν το 30%. Και κάπου ανάμεσα στους αριθμούς, οι εταιρείες συνεχίζουν να πληρώνουν, να δανείζονται, να κρατούν τα φώτα ανοιχτά — κυριολεκτικά.
Το κράτος, από την άλλη, περιορίζεται να «προβλέπει» ενίσχυση. Όπως πάντα. Προβλέπει, χωρίς να υλοποιεί. Αναγνωρίζει, χωρίς να αποκαθιστά. Θυμάται, χωρίς να πράττει.
Κι έτσι η κοινωνική πολιτική —που είναι απολύτως απαραίτητη, κανείς δεν το αμφισβητεί— καταλήγει να γίνεται με ξένα κεφάλαια. Με τα δάνεια και τα αποθέματα επιχειρήσεων που δεν μπορούν επ’ άπειρον να υποκαθιστούν το Δημόσιο. Γιατί όταν η πολιτεία χτίζει κοινωνική ευαισθησία με τα λεφτά του ιδιωτικού τομέα, τότε το σύστημα παύει να είναι κοινωνικό και αρχίζει να είναι… ενεργειακά παράλογο.
Η ενέργεια, άλλωστε, είναι το οξυγόνο της οικονομίας. Όταν αρχίσουμε να το διαχειριζόμαστε με την ίδια ευκολία που διαχειριζόμαστε τις «προβλέψεις» στα κρατικά έγγραφα, τότε θα ανακαλύψουμε πως η πραγματική ενεργειακή κρίση δεν είναι θέμα διεθνών τιμών, αλλά εσωτερικής δικαιοσύνης.
