Η θορυβώδης αντίδραση της κυπριακής κυβέρνησης στην επιστολή του ΑΔΜΗΕ προς τη ΡΑΕΚ είναι, στην ουσία, μια παρανόηση που εξυπηρετεί την επικοινωνία – όχι την ουσία.
Ο ΑΔΜΗΕ δεν “κήρυξε πόλεμο” στη Λευκωσία, ούτε επιχειρεί να “εκβιάσει” κανέναν, όπως έσπευσαν να υπονοήσουν δηλώσεις και τίτλοι. Ο ελληνικός Διαχειριστής απλώς ζητά την αναγνώριση των πραγματικών δαπανών που έχει ήδη πραγματοποιήσει για το έργο του ηλεκτρικού καλωδίου Ελλάδας–Κύπρου–Ισραήλ — δαπανών που φτάνουν τα 250 εκατ. ευρώ, αλλά η ΡΑΕΚ αναγνωρίζει μόλις 82 εκατ.
Η αντίδραση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκου Χριστοδουλίδη, με τη φράση ότι «η κυπριακή κυβέρνηση δεν εκβιάζεται από κανέναν», μπορεί να είναι πολιτικά βολική, όμως στρέφει τη συζήτηση αλλού. Ο ΑΔΜΗΕ δεν ζητά προνομιακή μεταχείριση, ούτε χρηματοδότηση· ζητά θεσμική συνέπεια και διαφάνεια.
Είναι γνωστό άλλωστε σε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη ότι ο ΑΔΜΗΕ δεν διεκδικεί μεγαλύτερο ποσό από τα 25 εκ. ευρώ που έχουν συμφωνηθεί κατ' έτος με την Κυπριακή πλευρά.
Η παρανόηση αυτή, εσκεμμένη ή μη, παραμορφώνει τα γεγονότα και υπονομεύει ένα έργο που είναι στρατηγικό όχι μόνο για την Κύπρο, αλλά για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ένα έργο – όχι ένα πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης
Το έργο “Great Sea Interconnector” δεν είναι πολιτικό παιχνίδι. Είναι έργο κοινού ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος (PCI), που ενώνει ενεργειακά τρεις χώρες, ενισχύει την ασφάλεια εφοδιασμού και μειώνει την ενεργειακή απομόνωση της Κύπρου.
Η μετατροπή ενός τεχνικού ζητήματος σε διπλωματική αντιπαράθεση είναι το τελευταίο που χρειάζεται η περιοχή.
Ο ΑΔΜΗΕ έκανε αυτό που κάθε σοβαρός φορέας οφείλει να κάνει: κατέθεσε αίτηση αναθεώρησης της απόφασης, την τελευταία ημέρα της προθεσμίας, ώστε να διασφαλίσει τη λογιστική και νομική ορθότητα των επενδύσεων. Δεν πρόκειται για πρόκληση, αλλά για θεσμική άσκηση δικαιώματος.
Αντί να αξιοποιηθεί η ευκαιρία για τεχνική διευκρίνιση και ψύχραιμο διάλογο, η κυπριακή πλευρά αντέδρασε με ρητορική περί «εκβιασμών» και «εθνικής αξιοπρέπειας». Όμως, η αξιοπρέπεια δεν απειλείται από τη διαφάνεια.
Ο κίνδυνος είναι αλλού
Η απόφαση της ΡΑΕΚ να αναγνωρίσει μόνο μέρος των εξόδων, αφήνοντας την επανεξέταση των υπολοίπων για μετά το 2030, όταν το έργο θα έχει ολοκληρωθεί, δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα αξιοπιστίας.
Πώς μπορεί μια επένδυση τέτοιου μεγέθους να προχωρά χωρίς σαφή και έγκαιρη αναγνώριση των δαπανών της;
Και πώς μπορεί να λειτουργήσει η περιφερειακή συνεργασία, όταν τεχνικές αποφάσεις μετατρέπονται σε πολιτικές αναμετρήσεις;
Ο ΑΔΜΗΕ έχει αποδείξει διαχρονικά ότι σέβεται τους θεσμούς, τους εταίρους και τις συμφωνίες. Η σημερινή του στάση δεν είναι επιθετική, είναι αμυντική απέναντι στην αυθαιρεσία. Και το γεγονός ότι χρειάστηκε να φτάσουμε σε δημόσιες δηλώσεις υψηλών τόνων, λέει περισσότερα για την πολιτική νευρικότητα της Λευκωσίας παρά για τις προθέσεις της Αθήνας.
Αντί για κραυγές, ψυχραιμία
Το καλώδιο Ελλάδας–Κύπρου–Ισραήλ είναι το πιο φιλόδοξο ενεργειακό έργο της περιοχής. Αντί να τορπιλίζεται από καχυποψία, χρειάζεται συνεννόηση, σεβασμό στα δεδομένα και θεσμική ωριμότητα.
Ο ΑΔΜΗΕ δεν ζητά “εκπτώσεις” ή “παραθυράκια”. Ζητά να του πιστωθεί ό,τι έχει πράγματι επενδύσει.
Και αν αυτή η απαίτηση θεωρείται “εκβιασμός”, τότε μάλλον κάποιοι έχουν μπερδέψει τη λογοδοσία με την υπακοή.
