Η ιστορία με την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας Κύπρου δεν είναι απλώς μια τεχνική δυσκολία. Είναι το μνημείο της παλινωδίας. Ένα έργο στρατηγικής σημασίας, που θα έπρεπε να ενώνει τη Μεγαλόνησο με την Ελλάδα και την Ευρώπη, έχει καταντήσει πεδίο μικροπολιτικής, φημών και αμοιβαίων υποψιών.
Ο υπουργός Οικονομικών της Κύπρου αμφισβητεί δημόσια τη βιωσιμότητα του έργου. Ο Πρόεδρος τρέχει να τον καλύψει, λες και πρόκειται για σχολική αταξία. Και η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία την «κατάλληλη» στιγμή δια στόματος Προέδρου μαθαίνουμε ότι ανοίγει φάκελο, στέλνοντας το μήνυμα ότι η υπόθεση μόνο καθαρή δεν είναι. Αν αυτό δεν είναι θεσμική γελοιοποίηση, τότε τι είναι;
Μόνο που οι φήμες δεν σταματούν εκεί. Κυκλοφορούν όλο και πιο έντονα στην Κύπρο οι ψίθυροι για τοπικά συμφέροντα που δεν θέλουν το καλώδιο να προχωρήσει. Γιατί; Επειδή κάποιοι βολεύονται μια χαρά με το σημερινό ενεργειακό μονοπώλιο, με τα υψηλά τιμολόγια, με την πελατειακή διαχείριση. Γιατί να έρθει το φτηνότερο ρεύμα από την Κρήτη, όταν μπορούν να συνεχίσουν να κερδίζουν εις βάρος των καταναλωτών;
Την ίδια ώρα, η ελληνική πλευρά βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Η Αθήνα δεν μπορεί να σηκώσει μόνη της το κόστος του έργου, ούτε να πει ανοιχτά «δεν πληρώνουμε». Η Ελλάδα έχει ήδη φορτωθεί με ενεργειακές υποδομές που απαιτούν δισεκατομμύρια, και η προσθήκη του κυπριακού καλωδίου μοιάζει περισσότερο με βάρος παρά με στρατηγική ευκαιρία. Το δίλημμα είναι ωμό: ή θα αναλάβει το κόστος για να σώσει την υπόληψη της Λευκωσίας, ή θα αφήσει το έργο να σέρνεται εκτεθειμένο.
Και ποιος πληρώνει τελικά το μάρμαρο; Μα, φυσικά, οι Κύπριοι καταναλωτές. Οι πολίτες που βλέπουν το λογαριασμό του ηλεκτρικού να φουσκώνει μήνα με τον μήνα, χωρίς καμία προοπτική ουσιαστικής μείωσης. Την ώρα που η υπόλοιπη Ευρώπη αναζητά τρόπους να μειώσει το ενεργειακό κόστος, η Κύπρος αυτοπαγιδεύεται σε ένα έργο που κινδυνεύει να γίνει το πιο ακριβό ανέκδοτο της Μεσογείου.
Η αλήθεια είναι απλή και ενοχλητική: το καλώδιο έχει εξελιχθεί σε πεδίο πολιτικού παραλογισμού. Από τη μια, η Κύπρος που θέλει και δεν θέλει. Από την άλλη, η Ελλάδα που δεν μπορεί να πληρώσει. Και στη μέση, μια κοινωνία που καλείται να βάλει το χέρι στην τσέπη, για να συντηρεί τις παλινωδίες, τις ανασφάλειες και τα συμφέροντα τρίτων.
Αν λοιπόν οι Κύπριοι θέλουν να συνεχίσουν να παριστάνουν ότι το καλώδιο «θα έρθει από μόνο του», έχουν κάθε δικαίωμα. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε: δεν υπάρχει ενεργειακή ασφάλεια χωρίς κόστος, ούτε ανάπτυξη με μισόλογα. Και όσο η Λευκωσία συνεχίζει να κρέμεται από την κλωστή των εσωτερικών της ισορροπιών, τόσο το έργο θα μένει μετέωρο.
