Μια τεράστια συστοιχία δορυφόρων τεχνητής νοημοσύνης που λειτουργούν με ηλιακή ενέργεια θα μπορούσε, σύμφωνα με τον Έλον Μασκ, να συμβάλει στην αποτροπή της υπερθέρμανσης του πλανήτη.ώστε να ρυθμίζεται η ενεργειακή ισορροπία του πλανήτη. Η ιδέα βασίζεται στην πραγματοποίηση μικρών προσαρμογών στην ποσότητα της ηλιακής ακτινοβολίας που φτάνει στη Γη.
Ο Μασκ διατύπωσε την πρόταση αυτή μέσα από ανάρτησή του στο X, η οποία συγκέντρωσε σχεδόν 23,5 εκατομμύρια προβολές μέσα σε μόλις 24 ώρες. Όπως υποστήριξε, η τεχνολογία αυτή θα μπορούσε να περιορίσει την κλιματική αλλαγή ελέγχοντας την ηλιακή ενέργεια που εισέρχεται στην ατμόσφαιρα.
Σε ερώτηση για το πώς ένα τέτοιο σύστημα θα μπορούσε να εξασφαλίσει δίκαιη και ακριβή κατανομή της ηλιακής ακτινοβολίας ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια – λαμβάνοντας υπόψη τις εποχικές διακυμάνσεις και τις πιθανές γεωπολιτικές εντάσεις γύρω από τον έλεγχο – ο Μασκ απάντησε: «Ναι. Μικρές προσαρμογές θα αρκούσαν για να αποτραπεί η υπερθέρμανση ή η ψύξη. Η Γη έχει “παγώσει” πολλές φορές στο παρελθόν.» .Ο ίδιος χρήστης που έθεσε την ερώτηση σχολίασε ότι «οι μικρές ρυθμίσεις για εξισορρόπηση θέρμανσης και ψύξης έχουν λογική, όπως δείχνουν και οι αρχαίες εποχές των παγετώνων. Όμως, μια τέτοια παρέμβαση θα απαιτούσε ένα παγκόσμιο πρωτόκολλο τεχνητής νοημοσύνης· διαφορετικά, οι γεωπολιτικές εντάσεις θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε “πολέμους ηλιακού αποκλεισμού”.»
Ωστόσο, άλλοι χρήστες, όπως ο Ραμ Μπεν Ζεέβ, συγγραφέας και επιχειρηματίας, προειδοποίησαν για τους κινδύνους μιας τέτοιας προσέγγισης. Όπως τόνισε, η χρήση δορυφόρων για τον έλεγχο της ηλιακής ακτινοβολίας ενέχει τεράστια ρίσκα. Αν και τεχνικά εφικτή, θα απαιτούσε συνεχή παγκόσμια κάλυψη και απόλυτο συντονισμό. Ακόμη και μια ελάχιστη μείωση της ηλιακής ακτινοβολίας κατά 1% έως 2%, προειδοποίησε, θα μπορούσε να επηρεάσει τη φωτοσύνθεση, τη γεωργία, τα οικοσυστήματα και τα πρότυπα βροχοπτώσεων.
Εάν δε το σύστημα παρουσίαζε βλάβη ή διακοπή, το λεγόμενο «σοκ τερματισμού» θα μπορούσε να προκαλέσει απότομη και καταστροφική αύξηση της θερμοκρασίας. «Η ιδέα ενός κλίματος ελεγχόμενου από δορυφόρους αγνοεί τη φυσική πολυπλοκότητα της βιόσφαιρας και θα μπορούσε να έχει μη αναστρέψιμες συνέπειες», κατέληξε.
Οι περισσότεροι δορυφόροι σε τροχιά ήδη χρησιμοποιούν ηλιακούς συλλέκτες για την παροχή ενέργειας σε κρίσιμα υποσυστήματα, όπως ο έλεγχος στάσης, οι επικοινωνίες, η θερμική ρύθμιση και τα επιστημονικά όργανα. Παράλληλα, πειραματικά προγράμματα δοκιμάζουν φωτοβολταϊκά κύτταρα στο διάστημα και εξερευνούν τεχνολογίες ασύρματης μετάδοσης ενέργειας — γνωστές ως “beaming” — τόσο για διαστημικές εφαρμογές όσο και για αποστολή ενέργειας στη Γη.
Η διαστημική ηλιακή ενέργεια θεωρείται πλέον πολλά υποσχόμενη λύση για την παγκόσμια ενεργειακή μετάβαση. Η ιδέα είναι να συλλέγεται ενέργεια στο διάστημα και να μεταδίδεται μέσω μικροκυμάτων ή λέιζερ σε σταθμούς υποδοχής στη Γη, παρέχοντας έτσι συνεχή, ανεξάρτητη από καιρικές συνθήκες, ανανεώσιμη ενέργεια. Με τη μείωση του κόστους εκτόξευσης και τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, αρκετά πιλοτικά έργα ετοιμάζονται να τεθούν σε τροχιά ήδη από το επόμενο έτος. Η Νότια Κορέα, για παράδειγμα, σχεδιάζει έργο διαστημικής ηλιακής ενέργειας ισχύος 120 GW για το 2024. Δύο ερευνητικά ινστιτούτα της χώρας εργάζονται πάνω σε δορυφόρο που θα μπορεί να παράγει περίπου 1 TWh ηλεκτρικής ενέργειας ετησίως, χρησιμοποιώντας 4.000 υποβρύχιους ηλιακούς συλλέκτες με συνολική απόδοση 13,5%.
Αντίστοιχα, η Κινεζική Ακαδημία Διαστημικής Τεχνολογίας προγραμματίζει για το 2030 την εκτόξευση του πρώτου δορυφόρου επίδειξης μετάδοσης ηλιακής ενέργειας, ο οποίος θα διαθέτει τρεις ηλιακούς συλλέκτες και θα δοκιμάζει τόσο μικροκυματικά όσο και συστήματα μετάδοσης με λέιζερ.
