Το θεσμικό πλαίσιο για τα υπεράκτια αιολικά πάρκα θεσμοθετήθηκε το 2022. Το Εθνικό Πρόγραμμα Υπεράκτιων Αιολικών (ΕΠΥΑΠ) προέβλεπε την ανάπτυξη τουλάχιστον 2 GW μέχρι το 2030. Τρία χρόνια μετά, το αποτέλεσμα είναι μηδενικό. Ούτε διαγωνισμοί, ούτε άδειες, ούτε καν οριστικοποίηση περιοχών παρέμβασης.
Άλλες χώρες της ΕΕ όπως η Πορτογαλία, η Πολωνία και η Γαλλία, έχουν ήδη προχωρήσει σε διαγωνισμούς αδειοδοτήσεις και υλοποιήσεις υπεράκτιων αιολικών πάρκων. Αυτοί οι πρώτοι προσελκύουν τεχνογνωσία, χρηματοδοτήσεις, δεσμεύουν κατασκευαστές. Εάν η η Ελλάδα συνεχίσει να καθυστερεί θα βρεθεί σε δεύτερη ταχύτητα με μεγαλύτερο κόστος, περιορισμένη πρόσβαση σε εξοπλισμό και λιγότερο ενδιαφέρον από στρατηγικούς επενδυτές.
Η μελέτη του ΙΟΒΕ (2023) ήταν σαφής: μέχρι το 2050, τα υπεράκτια αιολικά μπορούν να αποφέρουν:
- Έως 1,9 δισ. € ετησίως στο ΑΕΠ
- 44.400 νέες θέσεις εργασίας
- Έσοδα από εξαγωγές ενέργειας σε χώρες της Βαλκανικής και της ΝΑ Ευρώπης
Για κάποιο λόγο είμαστε πολύ ..large και τα συγκεκριμένα πιθανά έσοδα δεν δείχνουν να μας ενδιαφέρουν. Σε διάφορες περιοχές (Θράκη, Κρήτη, Κυκλάδες), εκδηλώνονται αντιδράσεις από τοπικές κοινωνίες. Ανησυχίες για τον τουρισμό, την αλιεία, ακόμα και την πολιτιστική ταυτότητα. Κατανοητές σε έναν βαθμό. Όμως, συχνά εργαλειοποιούνται από συμφέροντα που αντιδρούν γενικώς σε κάθε μορφή αλλαγής.
Η αγορά αναμένει σήματα—π.χ. καθορισμένες ζώνες, περιβαλλοντικές άδειες, σύγκριση με Τουρκία που κινείται γρηγορότερα στον ίδιο τομέα . Παρά τα επενδυτικά σχέδια όπως της ΤΕΡΝΑ–Motor Oil για πιλοτικό έργο 600 MW στο Θρακικό Πέλαγος, η έλλειψη σαφών αποφάσεων επιβραδύνει κάθε επενδυτική σκέψη.
