Επί τάπητος τίθεται, ένεκα καύσωνος και κλιματικής αλλαγής, αλλά και αύξησης της τουριστικής κίνησης η ορθή διαχείριση του νερού. Έτσι, οι κάτοικοι των νησιών ήδη έχουν αρχίσει να ενημερώνονται από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης αλλά και απευθείας από τους μηχανισμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης για το πώς θα διασφαλίζουν την ορθή χρήση του πλέον πολύτιμου αγαθού.
Όπως, μάλιστα, δήλωσε πρόσφατα ο Αθανάσιος Λουκάς, αναπληρωτής καθηγητής Τεχνικής Υδρολογίας, Διαχείρισης και Αξιοποίησης Υδατικών Πόρων στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης: «Τα νησιά του Κεντρικού Αιγαίου, οι Κυκλάδες, είναι η πιο άνυδρη περιοχή της Ελλάδος, και μπορεί όσο πηγαίνουμε προς τα παράλια της Μικράς Ασίας τα ύψη βροχόπτωσης να αυξάνονται, παρ’ όλα αυτά αντιμετωπίζουμε πρόβλημα ελλείμματος νερού. Μάλιστα, κάποια από τα νησιά αυτά έχουν και αγροτική παραγωγή και εκεί χρειάζονται έξτρα όγκοι νερού για την άρδευση».
Ο ίδιος σημειώνει ότι, από τα κλιματικά μοντέλα φαίνεται ότι θα υπάρχει περαιτέρω μείωση των βροχοπτώσεων, ενώ σημειώνει πως ήδη έχει αυξηθεί η χρήση του νερού, κυρίως λόγω τουρισμού. Ταυτόχρονα, οι γεωτρήσεις που υπάρχουν τραβούν πολύ περισσότερο νερό από ό,τι μπορεί να υποστηρίξει το φυσικό σύστημα, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι υπόγειοι υδατικοί πόροι και σε πολλές περιοχές να εντοπίζεται υφαλμύρινση των υδροφορέων.
Οι λύσεις
Όσον αφορά τις λύσεις, ο κ. Λουκάς λέει πως αρχικά χρειάζεται να μειωθεί η χρήση του νερού. Να μειωθούν όσο το δυνατόν οι απώλειες από το σύστημα, καθώς το νερό που διαρρέει από το δίκτυο είναι ουσιαστικά νερό που χάνεται και από μελέτες προκύπτει ότι σε αστικές περιοχές, οι απώλειες μπορούν να φτάσουν και το 50%. Δηλαδή, πρέπει να αντικατασταθούν οι παλιοί αγωγοί που κινδυνεύουν από θραύσεις
Δεύτερον, να περιοριστεί η σπατάλη του νερού. Υπάρχουν μία σειρά από μέτρα που λαμβάνονται σε πισίνες, σε καζανάκια κ.λπ. Από εκεί και πέρα μπορούν να γίνουν συστήματα διαφοροποίησης των γραμμών. Το νερό για την πόση που απαιτεί υψηλή ποιότητα να διοχετεύεται από ξεχωριστό δίκτυο, και σε άλλους αγωγούς να είναι το νερό που πηγαίνει για χρήσεις όπως το πλύσιμο πιάτων, το μπάνιο, η άρδευση κ.λπ. «Μπορεί να είναι χαμηλότερης ποιότητας, όχι βέβαια με παθογόνα, αλλά μπορεί, για παράδειγμα, να είναι υφάλμυρο» σημείωσε ο ίδιος.
Τρίτον, στα νησιά που υπάρχει αγροτική παραγωγή να πραγματοποιείται ανακύκλωση του νερού: «Στη Λέσβο και στη Λήμνο έχει παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων, σε άλλα νησιά έχει κάτι διαφορετικό. Οι βιομηχανίες μπορούν να μειώσουν το νερό και να το ξαναχρησιμοποιούν. Ωστόσο, απαιτείται κεντρική πολιτική για να στηριχθούν αυτές οι διαδικασίες».
Τέταρτο να αυξηθούν οι ταμιευτήρες του αξιοποιήσιμου υδατικού δυναμικού. Να γίνουν μικρότεροι ταμιευτήρες οι οποίοι θα συγκρατούν σε περιόδους που έχουμε βροχές κάποιους όγκους νερού και στη συνέχεια θα το χρησιμοποιούμε σε άλλη περίοδο που έχουμε ανάγκη, “φορτίζοντας” ταυτόχρονα και τους υπόγειους υδροφορείς.
Το τελευταίο που μπορεί να γίνει είναι η αφαλάτωση και για να μειωθεί το κόστος, να γίνουν μικρότερα εργοστάσια που μπορούν να λειτουργούν με ηλιακά πάνελ.
